خداحافظ المپیاد...

 

 

 

سلام... چقدر زود گذشت، ایام المپیاد...

روزهایی رو که حاضر نیستم با هیچ چیزی تو دنیا عوضش کنم...

آزمون ها و درصد گیری ها و نوشتن نکته ها و بررسی میزان پیشرفتمون...

نوشتن غلط نامه و جزوه ها و خلاصه برداری ها و معافیت تحصیلی و...

شادی ها و غم ها و کلی خاطرات دیگه...

چقدر زود گذشت...

از همین جا از همه ی دوستانم تشکر میکنم که یک ماه تمام با همه ی اخلاق های بدم، منو تحمل کردن...

دوستان المپیاد فیزیک: محمود محمدی نژاد و علی عبداللهی،

دوستان المپیاد ریاضی: امیرحسین غفوریان و علی سرافراز،

دوستان المپیاد زیست: امیرحسین سلیمانی و علی بردبار و علی یاقوتیان،

دوست عزیزم سروش خجسته در المپیاد سلول های بنیادی،

و دوست عزیزم آرین بحرینی پور که تمام خاطرات من از المپیاد، توی این سه سال رو با اون شریک بودم و 

خیلی از من بهتر بود و در بهتر شدن من هم کمک زیادی کرد ...

تشکر از استادان عزیزم آقایان، محسن صابری فر و مهدی عصاری و محمد امین بیات ...

و در آخر تشکر ویژه از مادرم که با این که پسر خوبی براش نبودم ولی بی دریغ برام زحمت کشید...

افتخار میکنم که سه سال از عمرم رو صرف المپیاد شیمی کردم و صرف نظر از نتیجه، اصلا ناراحت و پشیمون نیستم...

حالا من موندمو کوله باری از تجربه برای کسانی که هنوز اول راه هستن...

امیدوارم که بتونم به کسی تو این زمینه کمک کنم تا لااقل اشتباهات منو تکرار نکنه...

ان شاء الله که همه ی دوستانم مرحله دو رو با خوبی پشت سر گذاشته و مدالی خوش رنگ کسب کنن#

(محمد جواد مهدوی)